استاندارد بین المللی لباس کار شبرنگ

لباس کار؛ حوزه گسترده و وسیعی را شامل می‌شود. در یک تعریف کلی میتوان به تمام البسه‌ای که افراد با پوشیدن آن, سرکار حاضر می‌شوند را لباس کار نامید. با این تعریف انواع مانتو شلوار اداری, کت و شلوار اداری و لباس کار مهندسی و حتی انواع لباس آشپزی را میتوان در دسته‌بندی لباس کار تعریف کرد. اما مشخصا تفاوت‌های اساسی میان انواع لباسی که افراد برای حضور در محیط کار استفاده می‌کنند وجود دارد. لباس کار در  بعضی از مشاغل نقش ایمنی و محافظت فردی دارد؛ مانند لباس کار ضد حریق برای آتش نشان ها. ولی در بعضی دیگر از مشاغل صرفا لباس کار به عنوان یک لباس فرم اداری مورد استفاده قرار می‌گیرد و نقش ایمنی و محافظتی ندارد؛ مانند کت و شلوار اداری و یا مانتو شلوار اداری برای بانوان کارمند.

بعضی از مشاغل, بنا به محیط های کاری پر مخاطره,  میبایست ملزم به پوشیدن لباس کاری باشند که به سادگی و راحتی از فواصلی مشخص قابلیت تشخیص داده شدن را داشته باشد.  این مورد به خصوص برای کارگران و مهندسینی که در محیط‌هایی مانند جاده ها  مشغول به کار می‌باشند که خطرات بالقوه زیادی وجود دارد, اهمیت دوچندانی پیدا می‌کند. استفاده از لباس‌ کار قابل تشخیص از فواصل, به منظور تلاش در جهت جلوگیری از صدمه دیدن و حفظ ایمنی و سلامت افراد مشغول در پروژه‌های در حال اجرا در محیط های مخاطره آمیز, دارای الزامات قانونی و کاری است. در بسیاری از کشورها, آیین نامه های کاری و استانداردهایی مشخص به منظور تبیین نوع پوشش لباس کار مناسب در محیط‌های کاری مخاطره آمیز وجود دارد.

استانداردهای لباس کار در ایران

در ایران هم استانداردهای به منظور مشخص نمودن استانداردهای لازم برای لباس کار توسط نهادهای ذیربط تهیه گردیده شده است. وزارت تعاون, کار و رفاه اجتماعی آیین نامه‌ای  با عنوان : ” آیین نامه وسایل حفاظت فردی” توسط اداره کل بازرسی کار تدوین نموده است. این آیین نامه به استناد ماده 85 قانون جمهوری اسلامی ایران تدوین گردیده است.

همچنین بر اساس  ماده 91 قانون کار, مصوب 29 آبان ماه سال 1369,  در فصل چهارم که مربوط به حفاظت فنی و بهداشت کار می‌باشد ؛ کارفرمایان و مسئولان کلیه واحد های موضوع ماده 85 این قانون مکلفند بر اساس مصوبات شورای عالی حفاظت فنی, برای تامین حفاظت و سلامت و بهداشت کارگران در محیط کار وسایل و امکانات لازم را تهیه و در اختیار آنان قرار داده و چگونگی کاربرد وسایل فوق الذکر را به آنان بیاموزند, همچنین بر اساس تبصره 2 ماده 93 قانون کار ؛   چنانچه کارفرما یا مدیران واحدهای موضوع ماده 85 این قانون, برای حفاظت فنی و بهداشت کار,  وسایل و امکانات لازم را در اختیار کارگر قرار داده باشند و کارگر با وجود آموزشهای لازم و تذکرات قبلی ، بدون توجه به دستورالعمل و مقررات موجود، از آنها استفاده ننماید. کارفرما مسئولیتی نخواهد داشت در صورت بروز اختلاف رای هیات حل اختلاف نافذ خواهد بود.

البته چنانچه درک مشترکی میان کارفرما و کارگر وجود داشته باشد و طرفین با اولویت دادن به شعار اول ایمنی بعد کار, بر اساس استانداردها عمل نمایند, امکان بروز مشکلات ناشی از عدم توجه به مقررات حفاظت فردی به حداقل کاهش پیدا خواهد کرد.

استانداردهای بین المللی لباس کار شبرنگ

در آگوست سال 2009, اداره ایمنی و بهداشت کار آمریکا (OHSA) به صورت مشخص اعلام کرد که در کدام محیط‌های کاری, کارگران و مهندسین باید لباس کارهایی بپوشند که کاملا قابل تشخصی و تمایز باشد. لباس کارهایی که ما در ایران اصطلاحا به آن‌ها لباس کارهای شبرنگ می‌گوییم.

افراد مشغول در فعالیت های زیر مجموعه ترافیک جاده‌ای و ساخت ساز, نمونه ای از مشاغلی هستند که  با خطراتی آَشکار در محدوده محیط کاری‌شان روبه‌رو هستند. استاندارهای تدوین شده توسط اداره ایمنی و بهداشت آمریکا, از افراد حاضر در چنین مشاغلی میخواهد در دو موقعیت مشخص از لباس کار‌هایی استفاده کنند که دارای بالاترین میزان قابلیت شناسایی است ؛ 1- هنگامی که به عنوان علامت دهنده( افرادی که سر جاده ها و معمولا با یک پرچم و یا نشان به خودروهای در حال عبور علامت می‌دهند و هدفشان آگاه نمودن خوردها به منظور اطلاع از در جریان بودن یک پروژه عمرانی در ادامه جاده است.) 2 –  هنگامی که کارگران در  حین انجام عملیات حفاری, در مواجهه با وسائل حمل و نقل عمومی قرار می‌گیرند.  همچنین سایر کارگران حاضر در عملیات‌های عمرانی که در معرض مواجهه با خطرات ناشی از  اصابت توسط ماشین آلات کارگاهی قرار دارند, نیز لازم است از لباس‌ کارهای شبرنگ استفاده نمایند.

اداره ایمنی و بهداشت کار و سازمان مدیریت بزرگراه‌های آمریکا, استانداردی را تحت عنوان استاندارد شماره 107 (ANSI/ISEA) به منظور اطمینان از  عملکرد مناسب لباس کار با قابلیت دید بالا در موقعیت های کاری مذکور معرفی کرده‌اند.  در ادامه به منظور آگاهی شما همراهان گرامی مجموعه بن بیگی این استانداردها را به صورت خلاصه معرفی خواهیم کرد.

استاندارد ANSI/ISEA 107-2015 : استاندارد ملی آمریکا برای لباس کارها و ابزارهای ایمنی دید در شب

این استاندارد که در سال 2016 مورد تصویب قرار گرفت, دو استاندارد قبلی شامل استانداردهای ANSI/ISEA107-2010 و استاندارد ANSI/ISEA 207-2011 را در استاندارد جدید تجمیع کرد.  در واقع استاندارد ANSI/ISEA 107-2010 , شامل ملزومات و مشخصه های لازم لباس کار دید در شب  برای ایمنی کارگرانی که در بخش های غیر عمومی مشغول کار هستند را شامل می‌شود. استاندارد ANSI/ISEA207-2011 نیز مختص به ایمنی کارگران مشغول به کار در بخش عمومی (بزرگراه, جاده و …) است.  با اینکه این دو استاندارد قبلی از منظر محتوایی بسیار مشابه و نزدیک به هم بودند, تنها تفاوتشان این بود که در استاندارد مربوط به لباس کارگران مشغول به کار بخش عمومی, در پس زمینه لباس  از ماده فلوروسنت کمتری استفاده می‌شد.

استاندارد ANSI/ISEA 107-2015  لباس کارهای شبرنگ (دید در شب) را در انواع مختلفی وجود دارد.

انتخاب نوع لباس کار مورد استفاده, تابع شرایط موجود در محیط کار است.  کلاس‌های عملکردی مختلف لباس کار , ارائه دهنده طیفی از  گزینه‌های طراحی هستند که میبایست با سطح ریسک کاری که  توسط کارگران انجام می‌شود و همچنین نیازهای تصویری (از نظر ظاهری لباس کار) مطابقت داشته باشند.

انواع مختلف لباس کار شبرنگ در استاندارد ANSI/ISEA 107-2015

این استاندارد سه نوع مختلف دارد :

نوع O , نوع R , نوع P

نوع O  لباس کاری است که در روشنایی نور روز و همچنین در شب برای کارگرانی مناسب است که در  محیط کاری, در معرض خطرات ناشی از  مواجهه با وسائل نقلیه در حال حرکت, برخورد با تجهیزات و ماشین آلات قرار دارند اما در معرض مواجهه با ترافیک عمومی بزرگراه‌ها و یا مناظقی که به صورت موقت کنترل ترافیک می‌شوند( مثلا برای تعمیر دکل نور و …) نیستند. نمونه مشاغلی که ممکن است به پوشاک نوع O نیاز داشته باشند عبارتند است :

• کارگرانی که مسئول جابه جایی خریدهای مردم از فروشگاه تا پارکینگ هستند.
• کارگرانی که در انبارهای تجهیزات ترافیکی کار می‌کنند.
• کارگران بخش استخراج نفت و گاز, پالایشگاه‌ها و معادن

لباس کار نوع R   لباس کاری است که در روشنایی نور روز و همچنین در شب برای کارگرانی مناسب است که در  محیط کاری در معرض ترافیک جاده ای (بزرگراه) قرار دارند. نمونه مشاغلی که ممکن است به پوشاک نوع R نیاز دارند عبارتند از :

• کارگران مشغول در ساخت سازهای جاده ای
• پرسنل مشغول در بخش عوارض جاده‌ای
• اپراتورهای بکسل جاده‌ای – افرادی که در جاده ها, ماشین را بکسل می‌کنند.
• خدمه‌ فرودگاهی – افرادی که مسئولیت حمل بار از ماشین تا گیت ورودی بار در فرودگاه را دارند.

 

لباس کار نوع P  لباس کاری است که در روشنایی نور روز و همچنین در شب برای کارگرانی مناسب است, که در مواقع اورژانسی, تصادفات و حوادث غیر متقربه در بزرگراه‌ها در معرض ترافیک  و مخاطرات ناشی از آن قرار دارند. افرادی که در این دسته بندی قرار میگیرند نیاز به دسترسی به تجهیزات ویژه برای کار دارند. نمونه افرادی که ممکن است به لباس کار از نوع P نیاز داشته باشند عبارتند از :

• پرسنل انتظامی
• پرسنل اورژانس جاده‌ای
• پرسنل آتش نشانی

 

البته با توجه به اینکه استانداردهایی که ما در ایران داریم به این درصد از دقت و با جزئیات این چنین وجود ندارد ولی کارفرمایان و سازمان‌های ذیربطی که با مشاغلی مخاطره آمیز مانند نمونه هایی که در بالا به آن اشاره شد, سر و کار دارند, بهتر است برای خود استانداردهایی را در نظر داشته باشند. هدف نهایی از تمامی استانداردهای این چنین حفظ سلامت افراد شاغل و جلوگیری از بروز مخاطرات احتمالی است. بنابراین دقت در هنگام خرید لباس کار و توجه به کاربردی که قرار است لباس کار در پی داشته باشد میتوتند تا حدود نسبتا زیادی از بروز خطرات محیطی کارگران, مهندسین و نیروهای امداد و خدمات و اورژانس جلوگیری نماید.

شرکت بن بیگی با تخصص و تجربه بالا در زمینه طراحی و تولید انواع لباس کار و لباس فرم اداری تلاش می‌کند تا تمام محصولات تولیدی را با استانداردهای روز دنیا به منظور دستیابی به بالاترین میزان بهره وری در خط تولید مورد نظر قرار دهد. اگر کسب و کار شما یکی از کسب و کارهایی است که مواجهه با مخاطرات جاده‌ای, جزئی جدانشدنی  از کسب و کارتان است, ما در شرکت بن بیگی با آمادگی کامل برای مشاوره, طراحی و اجرای لباس کار مناسب و متناسب با شرایط محیطی شما آمادگی کامل داریم. به منظور دسترسی به اطلاعات بیشتر و دریافت مشاوره رایگان می‌توانید با واحد فروش شرکت تماس بگیرید ؛ از شنیدن صدای گرم شما خوشحال خواهیم شد.